در جامعه ی ما مخصوصاً در شهرهای کوچک حضور معلولین در جامعه و اینکه به هر حال درصدی از مردم هر جامعه ای را معلولین را تشکیل می دهند ، دیده نمی شود یا چندان به چشم نمی آید.
لذا خوب است از طرف تخود ما معلولین تلاشی صورت گیرد و تشکلهای معلولین در سراسر کشور در این مورد تدبیری بیندیشند تا این حضور و بودن برای سایر مردم و بخصوص مسئولین به خوبی احساس شود.
پیشنهاد اینجانب به عنوان یک معلول این است که ؛
تشکلها هرماه یک روز را انتخاب کنند و از اعضای خود بخواهند که در آن روز همه با هم « بدون هیچ شعار ویا اعلام موضعی » و فقط با معنی حضور مسافت مشخصی در مرکز شهر را آن هم در پیاده رو طی کنند، همین.
البته می توان در کنار این عمل پیامها و دستور العملهای قانونی در توضیح حقوق معلولین را به صورت کنترل شده چاپ و پخش کرد.
نکته ی آخر اینکه کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من.
